پیام سپاهان - روزنامه سازندگی /متن پیش رو در سازندگی منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
سران ونزوئلا و کره‌شمالی در پیام‌های جداگانه‌ای خواستار مذاکره با “دونالد ترامپ”، رئیس‌جمهور آمریکا شدند
”نیکلاس مادورو” تاکید کرد که به جای فشارهای یکجانبه، باید گفتوگو صورت گیرد
”کیم جونگ اون” نیز با یادآوری خاطرات مثبت از مذاکرات پیشین با “ترامپ”، اعلام کرد؛ در صورتی که واشنگتن از اصرار بر خلع سلاح هسته‌ای کره‌شمالی دست بردارد، آماده آغاز گفتوگو با آمریکاست
در هفته‌های اخیر، تحولات قابل توجهی در روابط میان واشنگتن و دو کشور تحت فشار بین‌المللی، یعنی ونزوئلا و کره شمالی رخ داده است که می‌تواند، فصل تازه‌ای در دیپلماسی بین‌المللی رقم بزند. رهبران این دو کشور نیکلاس مادورو و کیم جونگ اون به طور رسمی آمادگی خود را برای مذاکره با ایالات متحده اعلام کرده‌اند؛ تحولی که توجه رسانه‌ها و تحلیلگران جهانی را به خود جلب کرده و سوالات زیادی درباره آینده تعاملات بین‌المللی ایجاد کرده است. کیم جونگ اون، رهبر کره شمالی در سخنرانی اخیر خود در مجمع عالی خلق اعلام کرد که اگر واشنگتن از اصرار بر خلع سلاح هسته‌ای کره شمالی دست بردارد هیچ مانعی برای گفتوگو با آمریکا وجود ندارد. وی تأکید کرد که برنامه هسته‌ای برای بقای کره شمالی حیاتی است و این کشور ناچار است برای حفظ امنیت خود در برابر تهدیدات جدی از سوی آمریکا و کره جنوبی، اقدام به توسعه این توانایی کند. رهبر کره شمالی همچنین اظهار کرد که خاطرات مثبتی از دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور پیشین آمریکا دارد و ملاقات‌های گذشته با او، که سه بار در دوره نخست ریاست‌جمهوری ترامپ انجام شد، تجربه‌ای مثبت و قابل توجه برای پیونگ‌یانگ بوده است.
کیم در سخنان خود تصریح کرد: «اگر آمریکا حساسیت بی‌مورد خود نسبت به خلع سلاح هسته‌ای ما را کنار بگذارد و به واقعیت‌ها نگاه کند هیچ دلیلی وجود ندارد که ما با این کشور مذاکره نکنیم.» وی همچنین پیشنهادهای اخیر واشنگتن و سئول برای گفتوگو را غیرصادقانه دانست و خاطرنشان کرد، هدف اصلی این کشورها همچنان تضعیف کره شمالی و نابودی حکومت آن است. به گفته او، پیشنهاد کره جنوبی برای پایان دادن مرحله‌ای به برنامه‌های هسته‌ای کره شمالی، نمونه‌ای از این رویکرد غیرواقع‌بینانه است.
بازار ![]()
در همین حال لی جائه میونگ، رئیس‌جمهور کره جنوبی، از زمان آغاز به کار خود در ماه ژوئن تلاش کرده با ارائه پیشنهادهای صلح و راهکارهای مرحله‌ای برای حل مساله هسته‌ای کره شمالی، شرایط را برای بازگشت پیونگ‌یانگ به میز مذاکره فراهم کند. وی بر ضرورت ایجاد اعتماد متقابل و تعامل مرحله‌ای تأکید دارد و معتقد است که نقش ترامپ در این فرآیند بسیار کلیدی است. ترامپ نیز در نخستین اظهارنظرهای خود درباره کره شمالی، کیم را دوست خود خواند و خاطرنشان کرد که ارتباط شخصی میان آنها، به‌رغم حساسیت‌های سیاسی، توانسته روابط نسبتا مثبتی ایجاد کند. او تأکید کرد که کره شمالی به عنوان یک قدرت هسته‌ای باید به عنوان یک بازیگر جدی و تعامل‌پذیر در معادلات بین‌المللی دیده شود.
همزمان با این تحولات در شرق آسیا، ونزوئلا نیز تلاش‌های خود برای باز کردن کانال‌های دیپلماتیک با واشنگتن را آغاز کرده است. نیکلاس مادورو، رئیس‌جمهور ونزوئلا به تازگی نامه‌ای به دونالد ترامپ ارسال کرده و در آن خواستار گفت‌وگوی مستقیم با آمریکا شده است. نامه مادورو به آمریکا شامل دو محور اصلی بود: مهاجران و مواد مخدر. وی در مورد موضوع مهاجران، گزارش‌های منتشر شده مبنی بر امتناع ونزوئلا از پذیرش بازگشت مهاجران اخراجی را «کاملاً نادرست» توصیف کرد. این اقدام نشان می‌دهد، مادورو در تلاش است تا یکی از محورهای فشار واشنگتن را از دستور کار تنش‌زا خارج کرده و پیام شفاف و مثبت به دولت آمریکا ارسال کند.
در بخش دوم نامه، مادورو به موضوع مواد مخدر پرداخته و تلاش کرده، چهره متفاوتی از آنچه واشنگتن تبلیغ می‌کند، ارائه دهد. وی بیان کرده است که ونزوئلا تولیدکننده مواد مخدر نیست و تنها 5 درصد از مواد مخدر تولید شده در کلمبیا از طریق ونزوئلا ترانزیت می‌شود. طبق ادعای مادورو، نیروهای ونزوئلایی بیش از 70 درصد از این مقدار اندک را در سال جاری خنثی کرده‌اند و تاکنون 402 هواپیما مرتبط با قاچاق مواد مخدر منهدم شده است. او تأکید کرده که این دستاوردها مورد تأیید نهادهای بین‌المللی قرار گرفته و نشانگر سابقه بی‌عیب ونزوئلا در مبارزه با قاچاق مواد مخدر است.
مادورو همچنین آمادگی خود را برای طرح مستقیم این مسائل با نماینده ویژه آمریکا اعلام کرده و با این اقدام، هم بر کارنامه دولت خود در مقابله با قاچاق مواد مخدر تأکید کرده و هم پیشنهاد داده است که گفتوگو، جایگزین فشارهای یکجانبه شود. واکنش ترامپ به این نامه نسبتاً محتاطانه بود و او تنها به این بسنده کرد که «خواهیم دید با ونزوئلا چه اتفاقی می‌افتد» بدون آنکه نامه را به طور مستقیم تأیید یا رد کند، امری که فضای روابط دو کشور را همچنان مبهم نگه می‌دارد.
این نامه در حالی ارسال شد که تنش‌ها در منطقه در حال افزایش است. همزمان با استقرار نیروهای آمریکایی در کارائیب و تهدیدهای ترامپ، دولت ونزوئلا یک روز آموزش نظامی برای غیرنظامیان برگزار کرد. مادورو نیز در سخنرانی‌های اخیر خود مردم را به آماده‌باش برای «دفاع مسلحانه از جمهوری بولیواری» فراخوانده و هزاران داوطلب به پادگان‌ها احضار شده‌اند. ارتش ونزوئلا مأموریت یافته است که تمرین‌های مقاومت مردمی را در محله‌های شهری اجرا کند.
اتهامات واشنگتن علیه مادورو نیز در همین چارچوب قرار می‌گیرد. آمریکا مدت‌هاست، مادورو را به اداره یک «کارتل مواد مخدر» متهم کرده و تهدید به اعمال «پیامدهای غیرقابل محاسبه» در صورت عدم همکاری با سیاست بازگرداندن مهاجران کرده است. با این حال مذاکرات محدود در حوزه بازگرداندن مهاجران ادامه دارد و تنها در یک مورد یک هواپیمای آمریکایی 185 ونزوئلایی را به کاراکاس بازگردانده و مجموع بازگشت‌ها از آغاز دور دوم ریاست‌جمهوری ترامپ به بیش از 13 هزار نفر رسیده است.
در عرصه نظامی نیز تحرکات تازه‌ای مشاهده می‌شود. ترامپ اخیراً از حمله به یک قایق ونزوئلایی در آب‌های بین‌المللی خبر داده و مدعی شد این قایق به سازمانی «تروریستی» وابسته بوده است. پیش‌تر نیز دو شناور ونزوئلایی دیگر با ادعای مبارزه با قاچاق مواد مخدر، هدف حملات قرار گرفته بودند. در همین حال کانال یوتیوب رسمی مادورو مسدود شد، اقدامی که نشانگر افزایش فشارهای چندلایه علیه کاراکاس است. با وجود این تنش‌ها، تحلیلگران معتقدند، احتمال حمله نظامی گسترده آمریکا به ونزوئلا در کوتاه‌مدت پایین است اما خطر اقدامات محدود- از رهگیری قایق‌های مظنون تا حملات هوایی یا دریایی دقیق- افزایش یافته است. آمریکا با استقرار ناوهای جنگی، زیردریایی‌ها و جنگنده‌های F-35 توان اعمال چنین فشارهایی را دارد. این عملیات‌ها غالباً تحت عنوان «مبارزه با مواد مخدر» توجیه می‌شوند، امری که هزینه سیاسی مداخله را کاهش می‌دهد. در عین حال محدودیت‌های حقوقی و سیاسی مانند قوانین کنگره و مخالفت برخی دولت‌های آمریکای لاتین، مانع از تهاجم تمام‌عیار می‌شوند اما مانع عملیات‌های محدود و هدفمند نیستند. در نهایت، تلاش مادورو برای باز کردن کانال گفتوگو، تلاش کیم جونگ اون برای مذاکره هسته‌ای و اعلام آمادگی دو رهبر برای تعامل با آمریکا، نشانگر آن است که در کنار تهدیدها و فشارها، فضای دیپلماسی همچنان باز است. این تحولات می‌توانند، تصویر جدیدی از دو کشور تحت فشار ارائه دهند: کشوری که می‌تواند، مسئولانه و آماده تعامل بین‌المللی باشد و کشوری که توانایی دفاع از خود را در چارچوب گفتوگو و مذاکره حفظ می‌کند. سوال اصلی این است که آیا واشنگتن می‌تواند با این بازیگران پیچیده و حساس، تعامل سازنده برقرار کند و آیا این گفت‌وگوها می‌تواند، مسیر تنش‌ها را به سمت همکاری و کاهش خطر تغییر دهد یا خیر؟