پیام سپاهان - دنیای اقتصاد /متن پیش رو در دنیای اقتصاد منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
پیروزی زهران ممدانی در انتخابات شهرداری نیویورک، محکومیتی اخلاقی برای ساختاری است که دسترسی سیاسی را با فضیلت و پول را با شایستگی اشتباه گرفته بود. در برابر سیل کمک‌های مالی میلیاردرها، تردید رسانه‌ها، اسلام‌هراسی و خصومت رهبران حزبی خود، ممدانی توانست پیروز شود و نشان دهد که قدرت دیگر صرفا با ثروت تضمین نمی‌شود. «زیاد موتالا»، استاد حقوق دانشگاه هاروارد، در یادداشتی در الجزیره نوشت، کارزار او تضاد میان شعارهای همدلی نخبگان ملی حزب دموکرات و خدمت واقعی به مردم را آشکار کرد. ممدانی مساله‌ای بنیادین را مطرح کرد: چه کسی توانایی زندگی در این شهر را دارد؟ پاسخ او ساده و اخلاقی بود: ساخت مسکن عمومی، حمایت از مستاجران، مراقبت همگانی از کودکان، اتوبوس رایگان و فروشگاه‌های عمومی برای دسترسی به غذای ارزان. او تاکید کرد که دولت باید به خدمت کارگران و شهروندان بپردازد، نه توسعه‌دهندگان و بانکداران.
رقیب او، اندرو کومو، نماد سیاستی بود که رأی‌دهندگان سال‌هاست از آن بیزارند؛ سیاستی که با حمایت حامیان میلیاردر و تلاش برای پاک‌سازی رسوایی از طریق قدرت پیش می‌رود. رفتار نهاد حاکم دموکرات در انتخابات مقدماتی، با حمایت از کومو باوجود اتهامات متعدد سوءرفتار جنسی، نشان داد که نگرانی‌های اخلاقی حزب شرطی و تابع منافع مالی است. این رفتار، شباهت چشم‌گیری با پذیرش بی‌چون‌وچرای ترامپ توسط جمهوری‌خواهان داشت و سیاستی خالی از ارزش‌ها را آشکار کرد. ممدانی در مناظره‌ها، بر تمرکز بر شهرداری نیویورک تاکید و از وعده سفر به اسرائیل خودداری کرد. صداقت او، به‌رغم حملات رسانه‌ای و فشار لابی صهیونیستی، رأی‌دهندگان را به سمت صداقت و اصول هدایت کرد. حتی حملات به او به‌عنوان سوسیالیست یا متهم کردنش به یهودستیزی نتوانست رأی‌دهندگان را تحت تاثیر قرار دهد؛ آنها تعهد ممدانی به خدمت به مردم و عدالت اجتماعی را ارج نهادند.
پیروزی او همچنین نمایانگر قیام نسل جوان و ترقی‌خواهان است؛ نسلی که از اطاعت بی‌چون‌وچرای سیستم خسته شده، بدهی دانشجویی و اجاره‌های سنگین آینده‌شان را تهدید می‌کند و از سیاستمدارانی که سازش اخلاقی را با خرد اشتباه می‌گیرند، خسته‌اند. این نسل به دنبال سیاستی است که حقیقت را بگوید و بر اساس آن عمل کند، نه نمایش نمادین ارزش‌ها. رفتار رهبران ارشد حزب دموکرات، از جمله چاک شومر و حکیم جفریز، نشان داد که رهبری سنتی هنوز در قفس دیدگاه‌های طبقه حامیان مالی گرفتار است و نمی‌تواند با نسل جدید همراه شود. در مقابل، انتخاب ممدانی پیامی روشن برای حزب دموکرات دارد: مردم نیویورک، شهر پیچیده و متنوع آمریکا با بزرگ‌ترین جمعیت یهودی کشور، سیاست فریب و اطاعت از سرمایه را نمی‌پذیرند. با انتخاب ممدانی، نیویورکی‌ها دموکراسی خود را بازپس گرفتند و نشان دادند که اصول و وجدان هنوز می‌توانند بر قدرت و سرمایه پیروز شوند. این پیروزی، زنگ بیداری برای حزب دموکرات است؛ یا نخبگان اخلاقی جایگاه خود را بازسازی خواهند کرد یا نسلی جدید جای آنها را خواهد گرفت.
بازار ![]()