پیام سپاهان - تسنیم / کتاب «سلول‌های بهاری»، خاطرات تولید و توسعه سلول‌های بنیادی به روایت دکتر حسین بهاروند، از جمله آثاری است که توسط انتشارات راه یار منتشر شده و در دسترس علاقه‌مندان قرار گرفته است. اهمیت کتاب حاضر در خاطرات راوی است؛ کسی که برای اولین‌بار در سال 1382 به همراه همکارانش در پژوهشگاه رویان موفق شد تا سلول بنیادین انسانی تولید کند و به واسطه آن علم بیولوژی را به شدت تکان دهد.
دکتر بهاروند در سال 1387 نیز به همراه همکارانش موفق به تولید سلول‌های بنیادی پرتوان القائی انسانی شد. این فعالیت‌ها او و همکارانش را قادر ساخت تا شاخه‌های مختلف پزشکی بازسازی را در ایران پایه‌گذاری کنند. او تاکنون بیش از 30 جایزه ملی و بین المللی، از جمله جایزه رازی، خوارزمی، آیسسکو، آکادمی علوم جهان، یونسکو و جایزه مصطفی (نشان عالی علم و فناوری جهان اسلام) دریافت کرده است.
بهنام باقری، نویسنده کتاب «سلول‌های بهاری»، در طول مصاحبه‌هایی که با دکتر بهاروند انجام داده است، موفق شد تا خاطرات او را در قالب یک کتاب گردآوری کند. کتاب حاضر، اثری جالب است که مسیر پر فراز و نشیب تولید و توسعه سلول‌های بنیادی را شرح می‌دهد و خاطرات شیرین دکتر بهاروند، پژوهشگر و پدر دانش سلول‌های بنیادی در ایران را در دل خود جای داده است.

این کتاب با تمرکز عمیق و سازنده بر زندگی علمی دکتر بهاروند، به عنوان عضوی مؤثر و کارآمد در مسیر تولید و توسعه سلول‌های بنیادین سعی در ارائه تصویری کاملاً شفاف و دقیق از این حیات ارزشمند دارد؛ حیاتی که می‌تواند سرلوحه مسیر زندگی بسیاری از نوجوانان و جوانان قرار بگیرد.
این کتاب علاوه بر جنبه علمی داشتن دارای جنبه سبک زندگی درست اسلامی-ایرانی(مسئله تربیت فرزند، همسرداری، احترام به والدین، اقوام و دوستان، الگوگیری صحیح از اطرافیان و بزرگان و...) و از همه مهم‌تر مفهوم توکل و توسل است. سبک زندگی‌ای که با پیشرفت جوامع و مدرنیته شدن روبه فراموشی رفته است.
انتشارات راه یار چاپ چهارم از کتاب «سلول‌های بهاری» را به همراه تقریظ مقام معظم رهبری بر این کتاب در سی و سومین دوره نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران عرضه کرده است. ایشان در این تقریظ ضمن تأکید بر انتشار کتاب «سلول‌های بهاری» فرموده‌اند:
«کتاب دکتر بهاروند را منتشر کنید. خدا به آن و به خود آن انسان عزیز برکت دهد و او را برای اسلام و مسلمین حفظ فرماید.» 
در بخش‌هایی از این کتاب می‌خوانیم: کار من عشق من است و به ساعات و سختی‌هایش فکر نمی‌کنم؛ در ضمن بزرگ‌ترین تفریح من هم هست. سعی کنیم بعد داشته باشیم؛ برای مثال، تنها مشغله‌مان درس نباشد و سعی کنیم به ابعاد دیگری مانند ورزش، خانواده و درک مردم هم توجه داشته باشیم.

بدین ترتیب رشد، همه جانبه و متعادل می شود. به عبارتی اگر مغزتان بزرگ شود، دست و پایتان هم بزرگ می‌شود. خودتان که بزرگ شدید باید محیط اطرافتان را هم بزرگ کنید؛ وگرنه وقتی روی صندلی کوچک قبلی بنشینید می‌شکند و با این کار حتی به دیگران هم آسیب می‌زنید. در این مسیر به پیشرفت دیگران نیز کمک کنیم. بزرگ بودن به پُست و مقام نیست، بلکه کمک به ساختن آینده ای بهتر است. همە ما متعهد به کمک برای پیشرفت دیگران هستیم. قبول مسئولیت هایمان را به عنوان قبول چالش و وظیفه و تعهدی برای تسهیل پیشرفت جوانان نگاه کنیم؛ راهی برای رسیدن آن ها به روزی که بتوانند مایۀ حرکت بیشتر و پیشرفت بشریت شوند.
به قول آیت‌الله بهجت معتقدم «به این دنیا آمده ایم تا با زندگی کردن قیمت پیدا کنیم، نه به هر قیمتی زندگی کنیم.» از آنجا که دو بار متولد نمی شویم باید حداکثر بهره را از این فرصت ببریم. گاهی این زمان صرف تحقیق و مطالعه می‌شود، گاهی خواب، گاهی خورا ک، گاهی ورزش، گاهی معاشرت با خوبان و گاهی سفر و کارهایی ازاین دست. زندگی لطف خدا است و هرطور به آن بنگری همانطور می‌نماید. برای بعضی‌ها «هر چی سنگه، مال پای لنگه»، برای برخی هم «هر چی سنگه» چالشی است برای پخته‌تر شدن، پیروزی، پیشرفت و در نهایت مؤثر بودن. هرچه هدف بزرگ‌تر، مسیر بسیار سنگلاخی و پر نشیب و فرازتر... .