بزرگنمايي:

پیام سپاهان - شهرآرا آنلاین / احمد سمیعی (گیلانی) را بیشتر به ویراستاری می‌شناسیم.
 از القاب استعاری تعارف‌آمیزی همچون «پدر ویرایش ایران» که بگذریم، احمد سمیعی (گیلانی) (1299-1402) را می‌توانیم شناخته‌ترین ویراستار ایران و البته نماد ویرایش در زبان فارسی بدانیم. عمر دراز و همچنین استمرار و مداومت کاری سمیعی، به‌ویژه در تدوین کتاب‌های درسی، و در شورای عالی صداوسیما، ازجمله عواملی هستند که او را به این پایگاه رسانده‌اند. اما نه او خود را «ویراستار» می‌دانست، نه دیگران او را «ویراستار مثالی» یا «فقط ویراستار» به‌شمار می‌آوردند، چنان‌که نبود. سمیعی، خود، در مصاحبه‌ای، با اشاره به حدودوثغور ویراستاری، گفته است: «سیرهٔ من سیرهٔ ویراستاری نیست؛ یعنی من زیادی تصرف می‌کنم.» [1]
کریم امامی، مترجم پرآوازه که مدتی سرویراستار «مؤسسهٔ انتشارات فرانکلین» بود، به این پرسش که «بهترین ویراستار فرانکلین کی بود؟»، رندانه، چنین پاسخ داده است: «ویراستار‌های ما بیش از حد لزوم ویرایش می‌کردند؛ یکی از بهترینِ آن‌ها [در اصل، چنین است]آقای احمد سمیعی گیلانی بود که ویرایشش از اول تا آخرِ صفحه را سیاه می‌کرد.» [2]علی‌اشرف صادقی، زبان‌شناس نامی، هم در گفت‌وگویی، دربارهٔ لزوم توجه به «ذهنیت و شخصیت» نویسنده و حفظ آن در فرایند ویراستاری، متعرض دخل‌وتصرف‌های پرشمار سمیعی شده است: «آقای سمیعی ... می‌گوید: ”ما ’قرن‘ به‌کار نمی‌بریم، ’سده‘ به‌کار می‌بریم. “ آخر یعنی چه؟! بگذارید نویسنده ’قرن‘ به‌کار ببرد! همهٔ ’قرن‌‘ها را می‌کند ’سده‘!» [3]
بازار