پیام سپاهان - در این مقاله شش فیلم برتر اعتراضی سینمای ایران از دهه چهل تا دهه نود را مرور می نماییم. با ما همراه باشید
فیلم های اعتراضی سینما از دهه چهل تا نود
فیلم‌های اعتراضی آثاری هستند که با مفهوم اعتراض شهروندان به مسئولان و یا شرایط اقتصادی، اجتماعی و سیاسی ساخته می‌شوند. گاه کلیت فیلم مانند «اسرار گنج دره جنی» کنایه‌ای اعتراضی به نحوه مدیریت اقتصادی دهه پنجاه است و یا مثل «آژانس شیشه‌ای» فریادی بلند بر سر مدیران و سیاست‌گذاران است. در این گزارش مروری می‌کنیم بر شش فیلم برتر اعتراضی سینمای ایران از دهه چهل تا دهه نود.
قیصر: مسعود کیمیایی
فیلم کالت و محبوب مسعود کیمیایی قدیمی‌ترین و در عین حال بهترین فیلم اعتراضی سینمای ایران است. ناامیدی مطلق از سیستم و قوانینش که باعث خلق قهرمان و بروز فردیت و خون‌خواهی می‌شود.
فیلم قیصر
در این میان چاقو وسیله عدالت‌خواهی قهرمان داستان است. تٲثیر این فیلم و محبوبیت و جریان سازی‌اش را نمی‌توان در همه اتفاقات سیاسی و اجتماعی سال‌های بعدش نادیده گرفت.
دایره مینا: داریوش مهرجویی
مهرجویی از همان فیلم «گاو» نشان داده بود روشنفکر منفعلی نیست که بخواهد از دولت پول بگیرد و از جهان خیالی و آرمان‌های پوچش بگوید.
دایره مینا
فیلم‌های او تیغ برّنده اجتماعی داشتند و این برّندگی در «دایره مینا» از نقد اجتماعی به یک اعتراض صریح به ساختاری آلوده رسید. «دایره مینا» در آستانه انقلاب پنجاه و هفت تصویری شفاف از جامعه دوران خودش است.
آژانس شیشه ای: حاتمی کیا
تا دهه هفتاد و در دوران مدیریت بسته سینمای گلخانه‌ایی به سختی بتوان فیلمی با مفهوم اعتراض پیدا کرد. «آژانس شیشه‌ایی» و ابراهیم حاتمی‌کیا سدشکن سینمای اعتراضی دهه هفتاد شدند و چندین فیلم اعتراضی و انتقادی بعد از فیلم حاتمی کیا ساخته شد.
پرویز پرستویی در آژانس شیشه‌ای
قهرمانی که آرمان‌ها و هشت سال دفاع از کشورش را در تضاد با با وضعیت کشور و سیاست‌های دولت‌ش می‌بیند. فیلمی که حاتمی‌کیا را در مرکز توجه رسانه‌ایی دهه هفتاد قرار داد.
دو زن: تهمینه میلانی
دوران خوب فیلم‌های انتقادی و اعتراضی در دهه هفتاد ادامه داشت و نمونه‌های زیادی را از فیلمسازان مختلف می‌شود در این مقطع مثال زد. «دو زن» از بهترین و متفاوت‌ترین آن‌ها ساخته‌ی تهمینه میلانی است.
نیکی کریمی و مریلا زارعی در دو زن
فیلمی که موج‌سوار نبود و با نگاه اعتراضی و انتقادی به دنبال فروش نرفت. «دو زن» با بازی به یاد ماندنی نیکی کریمی مروری تاریخی و انتقادی از مسیر یک قهرمان زن و تلاشش برای ایفای حقش در ساختار‌های هر دوران است.
سنتوری: داریوش مهرجویی
مهم‌ترین فیلم اعتراضی دهه هشتاد داستان تلاش یک هنرمند برای بقا و حفظ فردیت و هنرش در شهری است که هنرمند چیره‌دستش را به دام اعتیاد و سقوط می‌کشاند و این فردیت و یا همان «سنتور» است که هنرمند را زنده نگه می‌دارد.
گلشیفته فراهانی و بهرام رادان در سنتوری
بعد از گاو، دایره مینا و بانو باز هم یک فیلم توقیفی دیگر در کارنامه مهرجویی ثبت شد. فیلم توقیفی مهرجویی، اما تا همیشه زنده و برای هر دورانی صاحب پیشنهاد است.
عصبانی نیستم: رضا درمیشیان
رضا درمیشیان به تصور آغاز نگاه فرهنگی متفاوت در دولت روحانی به تندترین و صریح‌ترین شکل ممکن به روایت زندگی یک دانشجو در بحران‌های سال‌های انتهایی دهه هشتاد پرداخت.
نوید محمدزاده و باران کوثری در عصبانی نیستم
فیلم، اما امتیازاتش را از حرف‌ها و کنایه‌های سیاسی‌اش نمی‌گیر‌د. از قهرمان فعال و عشقش می‌گیرد. اگر اشک و ماتمی در کار است نه برای سیاست‌مداران بلکه برای عشقی است که دارد قربانی می‌شود. فیلمی که توقیف شد و با سیاست‌های فرهنگی دولت دهم و یازدهم تا امروز و ساخته شدن «خروج» دیگر انگار ردپایی از آثار معترض نیست.
منبع: اینستاگرام سینما دیلی
http://www.sepahannews.ir/Fa/News/377151/از-قیصر-تا-سنتوری--برترین-فیلم-های-اعتراضی-سینمای-ایران---عکس