بزرگنمايي:

پیام سپاهان - شرق / «شناخت ما» عنوان یادداشت روز در روزنامه شرق به قلم سید مصطفی هاشمی‌طبا است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
چندی قبل یکی از مسئولان در سخنان خود گفته بود که باورمان نمی‌شد اسرائیل در غزه به چنین اقداماتی دست بزند. البته ایشان این سخن را در محکومیت اقدامات وحشیانه اسرائیل در نوار غزه به زبان آورده بود. سؤال اینجاست که وقتی سابقه اسرائیل در سال 1948 و سازمان‌های تروریستی ایرگون و هاگانا و سپس اقدامات این رژیم در دیریاسین، صبرا و شتیلا و قانا کاملا گواهی بر سبعیت و نسل‌کشی آن می‌دهد چرا نباید باور کنیم که اسرائیل در غزه به چنین جنایاتی دست بزند؟
اگر دشمن‌شناس هستیم باید اولا خود را خوب بشناسیم و ثانیا دشمن را به حداکثر وجه در نظر بگیریم، نباید دل خوش کنیم که فلان کار را نمی‌کند و فقط به فلان کار بسنده می‌کند. خودشناسی را در اینجا برای این آورده‌ام که بگویم اگر خود را خوب نشناسیم، در برابر اقدامات دشمن غافلگیر می‌شویم و چه بسا شناخت آنها از ما بهتر و بیشتر از شناخت ما از خودمان باشد و حوادث اخیر نیز چنین نشان داده، زیرا که قاطبه ملت ما محل و مأوای فرماندهان نظامی ما را نمی‌دانند و آنها بهتر می‌دانند. شناخت ما از خودمان به معنی دیدن تصویر واقعی ایران در شاخه‌های مختلف و دریافت نقاط ضعف است. نقاطی که دشمن از آن می‌تواند به نفع خود استفاده کند. شناخت‌ها باید واقعی و البته در شرایط بحرانی، بدبینانه باشد مثل اصطلاحی که در پلیس‌های کارآگاه هست و اینکه برای رسیدگی به یک جرم، همه مظنون هستند، مگر آنکه بی‌گناهی آنها ثابت شود. اینک گذرا به چند شاخه شناختی از کشورمان می‌پردازیم.
بازار
1- شناخت مرزها: ایران بالغ بر هشت هزار و 500 کیلومتر مرز اعم از دریایی، رودخانه‌ای و زمینی با همسایگان و با آب‌های بین‌المللی دارد. آیا کشورهای هم‌مرز مطمئن هستند؟ آیا رفت و آمد در مرزها کنترل می‌شود، آیا نمی‌گوییم ان‌شاءالله خطری از سوی این مرزها متوجه ما نیست؟ آیا این خطر را احساس نکرده‌ایم که آسمان عراق در دست آمریکاست و هواپیمای اسرائیلی بدون هیچ مشکلی تا مرز ایران پیش می‌آیند. آیا از ناحیه آذربایجان علی‌اف که اسرائیل در آن پایگاه دارد خطری احساس نکرده‌ایم. سایر مرزها چطور؟ آیا نگفته‌ایم ان‌شاءالله مسئله‌ای پیش نمی‌آید و حال نمی‌گوییم باورمان نمی‌شود اسرائیل چنین کند؟
2- شناخت بافت زیربناهای کشورمان و وابستگی آنها: انرژی و آب و حمل‌ونقل شریان‌های حیات روزانه کشور هستند. اگر از نقاط ضعف و قوت آنها به‌سادگی بگذریم، در شرایط جنگی می‌تواند تأثیرات مختلفی بر جامعه بگذارد. آیا در تفکرمان چنین است که ان‌شاء‌الله چیزی نمی‌شود.
3- شناخت از عناصر نامطلوب داخلی و نیز بیگانگان مقیم: به‌فرض آنکه در مواردی عناصر نامطلوب در سطح کشور اعم از داخلی یا اتباع بیگانه باشند، چگونه می‌توان آنها را شناخت و تحت کنترل درآورد. متأسفانه در کشور ما حسب آمار منتشرشده بیش از شش میلیون از اتباع بیگانه و از جمله طائفه پشتون که رهبرانشان ادعاهایی راجع به ایران دارند، به‌صورت غیرقانونی در سراسر ایران پخش شده‌اند. ویدئوهایی از رهبران مذهبی آنها منتشر شده که باعث ایجاد نگرانی به‌ویژه در زمان‌های بحران می‌شود. چگونه این شناخت و اقدامات بعدی می‌تواند کارساز باشد.
البته موضوع شناخت اقتصادی و اجتماعی کشور محدود به این سه مورد نمی‌شود و تنها برای نمونه، ذکری از آن شده است. اما هم‌پای آن شناخت از دشمن بسیار ضروری است و در این خصوص مسامحه روا نیست. اما درباره شناخت دشمن بعضا شنیده می‌شود که می‌گویند دشمن فلان کار را نمی‌کند، در‌حالی‌که درباره اقدامات دشمن باید همه نوع احتمالات را داد. چه کسی گمان می‌کرد در پاسخ به سه هزار ملوان کشته‌شده آمریکایی در پرل هاربور آمریکا 500 هزار انسان بی‌دفاع را با دو بمب اتمی بکشند.
امروز هم اسرائیل و هم آمریکا در نقش دشمنان ایران به همه کاری دست می‌زنند، کودکان را می‌کشند تا سرباز نشوند، مادران را می‌کشند تا کودک نزایند و پدران را می‌کشند چراکه همه عضو حماس‌اند (چون فلسطینی‌اند). از دشمنی که به همه رذایل اخلاقی آراسته است همه کار برمی‌آید و ساده‌نگری ابلهانه است. البته برخی همسایگان کشور متأسفانه به نوعی ایران را خار چشم می‌دانند اما امروزه به‌دلیل ماهیت توسعه‌طلبانه و شرورانه اسرائیل و اینکه به تصور خود ایران را مانع سروری (هژمونی) خود در منطقه می‌داند و با توجه به اهداف توسعه‌طلبانه برای دسترسی به سرزمین موعود (شامل اردن، سوریه، لبنان، بخشی از مصر، عراق و عربستان و حتی قسمتی از ترکیه) تنها ایران را مانع می‌بیند.
اینکه بگوییم «فکر نمی‌کردیم اسرائیل چنین بکند و آمریکا نیز»، چاره کار نیست. دیدیم که هواپیماهای اسرائیلی و آمریکایی با وقاحت تمام به سرزمینمان حمله کردند و با وقیحانه‌ترین شکل و غیرقانونی‌ترین شیوه کشور ما را مورد تعرض قرار دادند. اعضای پیمان شانگهای، بریکس، همسایگان (اگر به اسرائیل کمک نکرده باشند) بعضا به محکومیت خشک و خالی قناعت کردند و برخی فقط ابراز تأسف کردند و البته بیشتر آنان لبخندی پنهانی بر لب آوردند. دشمن توسعه‌طلب، حیله‌گر، پرقدرت و پر‌پشتیبان، وقیح است و خود را عامل احکام خداوندی در تورات و دیگر کتب یهود می‌داند و چون آمریکا را پشتیبان بی‌قید‌و‌شرط و روسیه و چین و اروپا را پشتیبان وجود و استقلال خود می‌داند، به هر عملی دست می‌یازد، زیرا دینداران آنها خود را عامل احکام خداوند و بی‌دینان آنها خود را خدمتگزار امپریالیسم و نیروی نیابتی آنها در منطقه می‌شمارند. سازمان‌های بین‌المللی در بی‌خاصیتی یا با خاصیتی به‌ نفع آنها کار می‌کنند.
حقیقت آن است که در این گیرودار ایران تنهاست. کار را به ان‌شاء‌الله و ماشاء‌الله نمی‌توان واگذار کرد. وعده رفاه بیشتر در عین تبعیض و نابرابری موجود در کشور به مردم نمی‌توان داد. اگر رسالت را مبارزه و نبرد می‌دانیم، بسیاری از امور و حتی کل مدیریت کشور باید به‌طور واقع‌بینانه در شرایط جنگی و آماده‌باش باشد، در غیر این صورت آینده‌ای را نمی‌توان برای فرزندان میهن ترسیم کرد.
اگر واقعا در پی دفاع از ارزش‌ها و مقاومت در برابر سلطه صهیونیسم و امپریالیسم هستیم، باید از هر لحاظ رخت مبارزه را در سراسر کشور و مرزها بپوشیم و از رفاه‌طلبی، رانت‌خواری، فساد و شعارهای توخالی و نامنطبق بر واقعیات دست برداریم و همچون سیره امامان معصوم با وجود توانایی‌های ماورایی با واقعیت‌ها مثل سایر مردم برخورد کنیم.