بزرگنمايي:

پیام سپاهان - شامگاه سه‌شنبه است و هوای دلچسب اردیبهشت‌ماه اصفهان، پیچیده در میان نوبرگ‌های درختان و ناخودآگاه قدم‌ها را به سوی بوستان می‌کشاند؛ اصفهانی‌ها به یاد «کمال» در مقابل مقبره او جمع شده‌اند و این محفل شاعرانه در ماهی به دور هم جمع شده‌اند که از آن به عنوان ماه«شعرای ایران»نام می‌برند.
  هوای دلچسب اردیبهشت‌ماه اصفهان، پیچیده در میان نوبرگ‌های درختان و ناخودآگاه قدم‌ها را به سوی بوستان می‌کشاند.
  بنر بزرگی که ورودی بوستان نصب شده است و جمعیت مردمی که بیشتر از همیشه هستند، نشان از اتفاقی خاص می‌دهد.
به یاد «کمال» «به یاد کمال»، به همت شهرداری اصفهان در حال برگزاری است و مردم در کنار مقبره‌ای که حالا رنگ و لعاب دیگری به خود گرفته، برای گرامی‌داشت یاد کمال‌الدین اسماعیل دور یکدیگر جمع شده‌اند.
صدای سعید بیابانکی از دور هم رسا و شیرین است و گویی صحبت کردن و تکلمش هم به شیوایی شعرخوانی‌هایش است. خود برنامه را آغاز کرده و اندکی از روزگاری که بر کمال‌الدین اسماعیل گذشته برای مخاطبان می‌گوید.
کسانی که به تماشای این برنامه آمده‌اند، همه اهل شعر و سخن‌اند و شعرها از دهان بیابانکی در نیامده، مصرع بعد را می‌خوانند.
در این جمع دلداده و فرهیخته، شعرایی نیز نشسته‌اند که استاد «صحت»، شاعر اصفهانی یکی از آن‌ها است. بیابانکی او را استاد خود می‌خواند و از خاطرات سال‌های ابتدایی شاعری‌اش در کنار این استاد می‌گوید و بعد، او را برای خواندن شعری به صحنه دعوت می‌کند.
استاد، هرچند به سختی، اما به سرعت خودش را به روی صحنه می‌گذارد و با سلام و علیکی کوتاه چند شعر از خودش می‌خواند.
بیابانکی هم از هنر و کلام استادش لذت می‌برد و با ستایش اشعار او، محمدرضا کاکایی با تخلص «شفا» را به عنوان دومین شاعری که در این شب شعر می‌خواند، روی صحنه دعوت می‌کند.
کاکایی جوان‌تر از صحت بود و سریع‌تر هم پشت جایگاه قرار گرفت، سخنش را با یک رباعی از کمال آغاز کرد و بعد شعری که خودش سراینده آن بود را برای مردم خواند.
اردیبهشت، ماه شعر و شاعر بیابانکی دوباره صحبت را به دست گرفت و گفت: اردیبهشت را ماه شعر نامیده‌اند، اول اردیبهشت‌ماه روز سعدی است چرا که سعدی در اول اردیبهشت‌ماه نوشتن گلستان را آغاز کرد، گلستان شاید تنها نثری است که همه ایرانیان آن را حفظ هستند. سعدی گلستان را در عرض شش ماه نوشته است.
این شاعر اصفهانی با خواندن شعری از سهراب سپهری، از او هم که سالروز درگذشتش مصادف با اول اردیبهشت‌ماه شده است، یادی می‌کند.
او با یادآوری بیست‌وپنجم اردیبهشت‌ماه و روز فردوسی می‌خواند: به داد و دهش یافت آن نیکویی، تو داد و دهش کن فریدون تویی.
بیابانکی با گرامی‌داشت یاد استاد کسایی، هنرمندی که «نی» را به آسمان برد، از گروه موسیقی برای اجرا دعوت کرد و اعلام کرد که مهمان ویژه امشب، سوگل مشایخی، به جمع آن‌ها اضافه شده است.
ادای احترام مدیران شهری به مقام کمال‌الدین اسماعیل تعدادی از مسئولان و مدیران شهری نیز در جمع مردم و مخاطبان این برنامه حضور دارند و قصد دارند که به مقام کمال‌الدین اسماعیل ادای احترامی داشته باشند.
محمد باقر کلاهدوزان شهردار منطقه سه شهرداری اصفهان، علی صالحی سخنگوی شورای اسلامی شهر اصفهان، مجتبی شاهمرادی رئیس سازمان فرهنگی، اجتماعی و ورزشی شهرداری اصفهان، سیدهدا محمدی، علی عطریان، رئیس اداره هنری سازمان فرهنگی، اجتماعی و ورزشی شهرداری اصفهان، احمد نواب مشاور شهردار اصفهان در امور محلات و استاد صحت نسبت به کمال‌الدین اسماعیل ادای احترام می‌کنند و مجری اعلام می‌کند که علاوه بر تغییراتی که تاکنون در این مکان انجام شده است، محوطه اطراف هم تغییر خواهد کرد.
بیابانکی با فراخواندن محمد حسین صفاریان به عنوان یکی از مدیران سختکوش و شاعران خوب اصفهانی از او می‌خواهد که اشعارش را برای مردم بخواند و او هم با خواندن ترانه‌هایش از زیبایی‌های اصفهان و ترک‌های تن زاینده‌رود گفت.
تحسین شاعر جوان اصفهانی هرچه می‌گذرد، چهره شاعرانی که روی صحنه می‌آیند جوان‌تر می‌شود و نوبت به میلاد حبیبی شاعر جوان و خلاق خمینی‌شهری می‌رسد، او را با آن شعری که در مقابل مقام معظم رهبری خواند و تحسین ایشان را به دنبال داشت، به یاد می‌آوریم.
همانند آن شعر که در خاطر همه ما ماندگار شد، حبیبی این بار هم شعری خواند که واکنش حضار و سعید بیابانکی را به دنبال داشت و این شاعر مطرح را وادار به تحسین‌های پی در پی کرد.
در انتهای برنامه نوبت به سوگل مشایخی شاعر و محقق شعر فارسی رسید، کسی که مخاطبان فراوانی را به شعر و عرفان علاقه‌مند کرده و تعدادی از دانش‌آموختگان او، کیلومترها راه طی کرده بودند تا برای دیدنش به این برنامه بیایند.
مشایخی در ابتدای سخنانش نیز به همین موضوع اشاره و اظهار می‌کند: برخی از دانشجویانم از ساعت‌ها پیش در راه بودند و نمی‌توانم به اندازه‌ای که باید از آن‌ها تشکر کنم.
وی می‌افزاید: اینکه در یک شب بهاری، در شهر به این اصالت دور یکدیگر جمع شویم اتفاق خوبی است و برای برگزاری چنین برنامه‌هایی زحمت بسیاری کشیده می‌شود که دیده هم نمی‌شود.
مشایخی در انتهای صحبت‌هایش یکی از اشعارش را برای مردم می‌خواند و به این ترتیب، شب پر شعر و احساس اصفهانی‌ها به پایان رسید.