بزرگنمايي:

پیام سپاهان - «اگر گریزی به لباس‌های تیم‌ملی ایران در ادوار جام‌جهانی بزنیم، متوجه یک سقوط آزاد می‌شویم. روزگاری که تیم‌ملی ایران به راحتی از برند آدیداس و پوما لباس تیم‌ملی را تهیه می‌کرد، دیگر گذشت و حالا فوتبال ایران به دلیل تحریم‌های بانکی و البته سوءمدیریتی که در این سال‌ها وجود داشته، توانایی امضای قرارداد با برند‌های مطرح دنیا را ندارد.»

رونمایی از پیراهن تیم‌ملی ایران حرف و حدیث‌های بسیاری در پی داشت. تمام فدراسیون‌های فوتبال بابت عقد قرارداد با یک برند البسه، رقم قابل قبولی را دریافت می‌کنند؛ چراکه آن برند به واسطه حضور روی پیراهن تیم‌ملی مذکور است که بیش از پیش دیده می‌شود.
اما فدراسیون فوتبال ایران عملا در هیچ دوره‌ای نتوانسته بابت این قرارداد‌ها پولی از برند‌ها دریافت کند. در آستانه جام‌جهانی قیاس کیفیت و طرح‌های زیبای 31 تیم دیگر در جام‌جهانی با پیراهن ایران نشان می‌دهد، فاصله از عرش تا فرش است.
انگلیس به عنوان نخستین حریف ایران در جام‌جهانی چند سالی می‌شود که از برند نایکی استفاده می‌کند. در آخرین بازنگری در قرارداد سه‌شیر‌ها با این شرکت تولید پوشاک، قراردادی تا سال 2030 بسته شد که براساس آن وظیفه تامین پوشاک تمام رده‌های سنی انگلیس را برعهده دارد و البته تا آن تاریخ فدراسیون فوتبال این کشور 400میلیون پوند هم دریافت می‌کند.
آمریکا دیگر هم‌گروهی ایران هم با همین شرکت نایکی قرارداد دارد؛ شرکتی که البته هم‌وطن آن‌ها هم محسوب می‌شود و از سال 1995 با فدراسیون فوتبال آمریکا همکاری می‌کند. نایکی علاوه بر تولید پوشاک فوتبالی، قراردادی بسته که تا سال 2033 سالانه 20میلیون دلار هم به فدراسیون فوتبال این کشور پرداخت می‌کند.
وضعیت ولز هم تقریبا به همین شکل است. درست است که آن‌ها از لحاظ اعتبار فوتبالی پایین‌تر از دو کشور دیگر هستند و امسال پس از مدت‌ها طعم حضور در جام‌جهانی را می‌چشند، اما مسئله اینجاست که آن‌ها هم با کمپانی آلمانی آدیداس - همان برند سه‌خط مدنظر آقای اصولی - قرارداد امضا کرده‌اند؛ قراردادی که در سال 2016 در آن بازنگری شد و فعلا تا پایان یورو 2024 اعتبار دارد و بابت آن هم سالانه 10میلیون پوند به فدراسیون ولز پرداخت می‌شود.
کاملا قابل ملاحظه است که درآمد فدراسیون‌های فوتبال کشور‌های مختلف بابت قرارداد با برند‌های لباس، براساس اعتبار و قدرتی که در دنیای فوتبال دارند، متفاوت است. به همین دلیل است که درآمد انگلیس ـ‌یکی از تیم‌های قدرتمند این رشته‌ـ با ولز که به‌واسطه درخشش گرت بیل باردیگر سر زبان‌ها افتاده، اختلاف فاحشی دارد.
اما ایران به‌عنوان یکی دیگر از تیم‌های این گروه آیا درآمدی بابت قرارداد با برند «مجید» خواهد داشت یا خیر؟ مجید ساعدی‌فر، مالک برند مجید می‌گوید: «ما پولی بابت این قرارداد به فدراسیون فوتبال پرداخت نمی‌کنیم، اما تا یک‌سال تمام البسه‌های تیم‌های ملی زنان و مردان در تمام رده‌های سنی در رشته فوتبال، فوتسال و فوتبال ساحلی تا سقف 10 میلیارد تومان رایگان است.
این موضوع را هم باید اشاره کنم که این هزینه اصولا به 10 میلیارد تومان نمی‌رسد که فدراسیون فوتبال بخواهد خرید بیشتر از 10 میلیارد تومان از ما داشته باشد. اگر فدراسیون فوتبال بخواهد بیش از 10 میلیارد تومان از برند مجید البسه تهیه کنند 10 درصد تخفیف شامل خریدهایش می‌شود». برای مثال‌های بیشتر می‌توان فدراسیون فوتبال برزیل را نام برد که بابت قرارداد یک‌ساله با شرکت نایکی، مبلغ 250 میلیون دلار از این شرکت دریافت می‌کند.
ساعدی‌فر در مورد اینکه چرا بابت این قرارداد که برند او در جام‌جهانی به‌واسطه حضور روی پیراهن تیم‌ملی ایران دیده می‌شود حتی یک‌ریال به فدراسیون فوتبال پرداخت نمی‌کند، گفت: «اتفاقا سوال کاملا به‌جایی است، فدراسیون فوتبال کشور‌های دیگر بیش از 100 میلیون دلار از برند‌های مختلف بابت قرارداد می‌گیرند، چون آن برند می‌تواند البسه‌های تیم‌های ملی را به‌راحتی بفروشد.
شاید باورتان نشود، ولی در سه سال گذشته من 300 دست لباس استقلال تهران را هم نتوانستم در بازار بفروشم. همین لباس تیم‌ملی ایران فروش‌اش مطمئن باشید به 100 دست نمی‌رسد.
چون مشتری به راحتی می‌تواند در مغازه‌های منیریه لباس‌ها را به‌قیمت 100 هزار تومان خریداری کند و دیگر دنبال خرید لباس اصل مجید با قیمت دو میلیون و 400 هزار تومان نمی‌رود! وقتی من با چنین بازاری رو‌به‌رو هستم، چطور می‌توانم بابت قرارداد با فدراسیون فوتبال به آن‌ها پول هم بدهم؟!»
تحریم‌های بانکی علیه ایران که شروع شد، دیگر خبری از برند‌های معتبر ورزشی مثل آدیداس و پوما نبود. تیم‌ملی شش‌سال برند‌های مجید، دایی، لیجا ایتالیا و آل‌اشپورت آلمان را پوشید و بعد از مدت‌ها بالاخره با آل‌اشپورت به ثبات رسید و قرارداد بست
از آدیداس تا برند ایرانی
اگر گریزی به لباس‌های تیم‌ملی ایران در ادوار جام‌جهانی بزنیم، متوجه یک سقوط آزاد می‌شویم. روزگاری که تیم‌ملی ایران به راحتی از برند آدیداس و پوما لباس تیم‌ملی را تهیه می‌کرد، دیگر گذشت و حالا فوتبال ایران به دلیل تحریم‌های بانکی و البته سوءمدیریتی که در این سال‌ها وجود داشته، توانایی امضای قرارداد با برند‌های مطرح دنیا را ندارد.
اولین دوره‌ای که تیم‌ملی فوتبال ایران با حشمت مهاجرانی در جام‌جهانی حضور داشت، جام‌جهانی 1978 آرژانتین بود که لباس‌های تیم‌ملی همه از برند آدیداس و پوما خریداری شده بودند. در جام‌جهانی 1998 که اولین حضور تیم‌ملی ایران بعد از انقلاب اسلامی محسوب می‌شد، تیم‌ملی ایران همچنان از لباس‌های آدیداس و پوما می‌پوشید و البته برند شکاری نیز اولین تولیدی ایرانی بود که با فدراسیون فوتبال وارد همکاری شد.
با این حال تیم‌ملی ایران با برند پوما به جام‌جهانی 1998 فرانسه رفت تا در این بعد هم‌طراز با سایر تیم‌های دنیا باشیم. بعد از جام‌جهانی هم تا سال 2000 همچنان پوما می‌پوشیدند تا بعد از جام ملت‌های آسیا 2000 لبنان که دوباره بعد از دو سال، لباس‌های برند شکاری به تیم‌ملی بازگشت و تا پایان جام ملت‌های 2004 چین همکاری فدراسیون با شکاری ادامه پیدا کرد.
تا پیش از جام‌جهانی 2006 برند دایی با فدراسیون فوتبال ایران قرارداد بست، اما برای جام‌جهانی 2006 آلمان، فدراسیون فوتبال دوره محمد دادکان با برند پوما قرارداد امضا کرد و تا پایان جام ملت‌های 2007 نیز این قرارداد معتبر بود.
تحریم‌های بانکی علیه ایران که شروع شد، دیگر خبری از برند‌های معتبر ورزشی مثل آدیداس و پوما نبود. تیم‌ملی شش‌سال برند‌های مجید، دایی، لیجا ایتالیا و آل‌اشپورت آلمان را پوشید و بعد از مدت‌ها بالاخره با آل‌اشپورت به ثبات رسید و قرارداد بست. قرارداد با آل‌اشپورت برای اولین‌بار باعث شد تا فدراسیون فوتبال دیگر بابت چنین قراردادهایی، پولی پرداخت نکند تا یک قدم رو به جلو در این زمینه برداشت شود.
بعد از چالش و دعوای کارلوس کی‌روش با برند آل‌اشپورت، این قرارداد درنهایت به سمت فسخ پیش رفت و فدراسیون تصمیم گرفت با جیووا (Givova) که یک شرکت ایتالیایی است، قرارداد ببندد. بماند که همان زمان حاشیه‌های زیادی درباره جیووا مطرح می‌شد و حتی گفته می‌شد، این لباس‌ها در شیراز تولید می‌شوند.
همین حواشی هم موجب فسخ قرارداد با جیووا شد و فدراسیون با ادعای تخفیف 70درصدی از آدیداس، بار دیگر لباس آدیداس را بر تن بازیکنان کرد. البته فدراسیون مدعی بود که قرار است 15درصد از درآمد حاصل از فروش البسه هواداری آدیداس به ایران برسد که می‌توانست درآمدی حدود 5/1میلیون یورو (10میلیارد) به همراه داشته باشد، اما در نهایت این اتفاق نیفتاد.
بعد از رفتن کی‌روش، فدراسیون دوباره سراغ آل‌اشپورت رفت تا اینکه کرونا و ممنوعیت‌های حمل و نقلی باعث شد آل‌اشپورت قرارداد خود را فسخ کند و فدراسیون با مشکلی جدی برای تامین البسه تیم‌ملی مواجه شود.
فدراسیون 30 طرح را رد کرد
در فضای مجازی انتقادات بسیاری نسبت به طرح پیراهن تیم‌ملی ایران مطرح شد. مجید ساعدی‌فر، اما معتقد است، قصوری نکرده، این فدراسیون فوتبال بوده که بیش از 30 طرح را رد کرده و به طرحی رسیده که در رونمایی مردم دیدند: «من 30 طرح خیلی خوب را به فدراسیون فوتبال پیشنهاد کردم، اما نماینده فدراسیون و نماینده‌ای از وزارت ارشاد، هربار به بهانه‌ای این طرح‌ها را رد کردند تا درنهایت به این طرح پایانی رسیدیم. البته این طرح هم جذاب است و نماد یوز ایرانی را روی آستین می‌بینیم».
یکی از اصول اصلی درآمدزایی هر فدراسیونی، دریافت رقم قابل‌قبول از برند‌های البسه است که فدراسیون فوتبال ایران تا به حال موفق به دریافت یک‌ ریال از این بابت نشده است. حالا تیم‌ملی ایران برای اولین‌بار و البته بعد از 46 سال با «برندی ایرانی» به جام‌جهانی فوتبال می‌رود.